Gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych.
Występowanie
Roślina trująca, pod całkowitą ochroną
Siedlisko: suche zarośla, skraje lasów, na glebach wapiennych, w Alpach do 1200mnpm
Występowanie: południowa Syberia, wschodnia Europa, zachodnia granica występowania przebiega przez południowo-wschodnią Francję
Okres kwitnienia
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Nazwa (łac. anemone nemorosa), wymieniana już przez autorów starożytnych, pochodzi z greckiego anemos – wiatr. Wytłumaczenie może być prozaiczne lub romantyczne. Prozaiczne: ze względu na łatwo odrywające się płatki. Romantyczne: istniała legenda, że kwiaty te kwitną tylko na silnym wietrze.
Występowanie
Roślina trująca, pod całkowitą ochroną
Siedlisko: murawy wysokogórskie, łąki, zarośla, w Tatrach powyżej 1100mnpm, w Sudetach powyżej 1400mnpm
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Wykorzystywany w homeopatii, a także dawniej w medycynie ludowej na bóle zębów, a liście przykładano na bolące miejsce po użądleniu pszczoły. Spożyte powodują jednak wymioty, ze względu na zawarte w nich trujące substancje.
Występowanie
Roślina lecznicza, trująca
Siedlisko: lasy, zarośla
Występowanie: półkula północna
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Bezzieleniowa roślina pasożytująca na roślinach motylkowych. W Polsce występuje 14 gatunków zarazy, trudnych do odróżnienia. Wszystkie są na Czerwonej Polskiej Liście gatunków zagrożonych.
Występowanie
Siedlisko: suche murawy, zarośla i zbocza
Okres kwitnienia
Zaraza sp. roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Jedna spośród ok. 200 gatunków wyki. Z tego w Polsce dziko występuje 15 gatunków. Cenna roślina pastewna ze względu na wysoką zawartość białka. Lubiana także przez mrówki często widziane na jej łodygach i liściach – na dolnej stronie przylistków w brązowych zagłębieniach miodników wydziela słodki sok.
Występowanie
Siedlisko: łąki, przydroża, zarośla, widne lasy, zręby, miedze, w górach po regiel dolny
Występowanie: prawie cała Europa, zachodnia i środkowa Azja
Okres kwitnienia
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Trujący sok mleczny zawiera lakton euforbon, szkodliwy dla większości zwierząt. Nie wrażliwe są jednak na tę substancję gąsienice zawisaka wilczomleczowca, dla których jest jedyną rośliną żywicielską.
Występowanie
Roślina trująca
Siedisko: ubogie murawy, suche zarośla i zbocza, przydroża, suche łąki i pastwiska
Występowanie: środkowa i południowa Europa, Syberia, zawleczony w Ameryce Północnej
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Łacińska nazwa (euphorbia amygdaloides) upamiętnia postać Euphorbosa, żyjącego w I w pne nadwornego lekarza mauretańskiego króla Juby II. Wilczomlecze zawierają ostry sok mleczny, zawierający u większości gatunków trujące substancje (stąd polska nazwa).
Występowanie
Roślina trująca
Siedlisko: lasy, zwłaszcza bukowe w górach i na pogórzu
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Kora wszystkich wierzb zawiera wiele garbników stosowanych do garbowania skór oraz salicylan o działaniu przeciwgorączkowym, przeciwzapalnym i przeciwbólowym – prototyp znanej na całym świecie Aspiryny (czyli kwasu acetylosalicylowego).
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: skały, murawy, na podłożu bogatym w węglan wapnia, głównie w piętrze kosówki i halnym
Występowanie: Alpy Wschodnie, Karpaty, Macedonia, w Polsce tylko w Tatrach
Okres kwitnienia
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Łacińska nazwa rodzajowa (łac. hesperis matronalis) wiąże się z mocniejszym zapachem rośliny pod wieczór i pochodzi od greckiego słowa hesperos = wieczór. W Polsce początkowo był sadzony w ogrodach jako roślina ozdobna, skąd następnie „zbiegł” i zdziczał. Na terenach chronionych zwalczany, ponieważ stanowi konkurencję i wypiera rodzime gatunki.
Występowanie
Siedlisko: łąki, gaje, nad potokami, w sąsiedztwie zabudowań, w górach po regiel dolny
Występowanie: Europa środkowa i południowa, zachodnia i centralna Azja
Okres kwitnienia
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
Wszystkie gatunki wełnianek związane są z terenami otwartymi, ponieważ do swego rozwoju potrzebują dużo światła. Na mokrych, bagiennych łąkach wełnianki występują często w dużej liczbie, nadając im w trakcie owocowania wygląd widocznej z daleka białej plamy. Być może właśnie stąd wzięła się tradycyjna nazwa „bielawy”, jaką określa się takie zabagnione łąki na torfowiskach niskich oraz na wilgotnych górskich młakach. Puchu z wełnianek używano dawniej do wypełniania poduszek oraz próbowano z niego wyrabiać nici. Miał to być taki polski odpowiednik bawełny. Niestety, jako że włoski są kruche i łamliwe, wykonane z nich nici są bardzo nietrwałe. Zaniechano więc tych prób. Dziś rośliny te wykorzystywane są niekiedy na suche bukiety. Kwiaty są zapylane przez wiatr, dlatego nie są barwne i roślina nie wytwarza nektaru. Nazwę rodzaju eriophorum wymyślił Linneusz, składając ją z greckich słów erion – wełna i phoreo – noszę.
Występowanie
Siedlisko: torfowiska, mokre łąki w górach
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
