Ci, którzy odeszli...

Ludzie odchodzą, ale pamięć o nich chcemy zachować jak najdłużej. Poniższa lista zawiera krótkie informacje o niektórych ze zmarłych członków SKPG, wraz z informacjami gdzie znajdują się ich groby.

Chcąc znaleźć miejsce pochówku osoby która spoczywa na jednym z krakowskich cmentarzy komunalnych polecamy skorzystać z lokalizatora znajdującego się na stronie: http://www.rakowice.eu

  • Adam Barwiński, ur. 8.XI.1937, zm. 29.XI.1974 w Krakowie, od czasów studenckich członek SKPG w Krakowie, w latach 1971-1973 prezes Koła Przewodników Tatrzańskich im. Macieja Sieczki, przewodnik tatrzański
  • Krzysztof Baster, zm. 01.06.2012 w Krakowie, blacha nr 56, uprawnienia wew. na Tatry
  • Adam Bizerski, zmarł na zawał serca 20.03.1995 w Krakowie, przewodnik beskidzki (1959 r.)
  • Urszula Janicka-Krzywda, ur. 22 maja 1949 r. w Zawoi, zm. 25 stycznia 2015 r. w Krakowie, przewodnik beskidzki (1981 r.), blacha nr 511 (uprawnienia wewnętrzne)
  • Andrzej Jasiński, zm. 23 VIII w Krakowie, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy
  • Radosław Kostuj, ur. 26.06.1972 r., zginął w wypadku samochodowym 14.07.2009 r., blacha nr 706 (1997 r.), przewodnik beskidzki, miejski po Krakowie, przewodnik po Rumunii i po Karpatach Rumuńskich
  • Jerzy Kowalczyk, zm. 13.04.2015 r. w Krakowie, blacha nr 9, przewodnik beskidzki
  • Wiesława Kowalik-Jędrzejewska, zm. 26.12.2016 r., uprawnienia wewnętrzne na Beskidy otrzymane przed wprowadzeniem odznak członkowskich
  • Michał Kruczała, ur. 27.08.1989 r. w Andrychowie, zginął pod Gerlachem w Tatrach słowackich 07.01.2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Andrychowie (Sektor 25 b/rząd 5/numer 20).
  • Roman Krukierek, ur. 1935 r., zm. 05.10.1990 r., blacha nr 88 (1965 r.), przewodnik beskidzki
  • Krzysztof Krzemień, ur. 08.04.1946 r., zm. 03.10.2000 r., blacha nr 47 (1964 r.), przewodnik beskidzki, ratownik GOPR
  • Włodzimierz Kulczycki, ur. 12.09.1919 r., zm. 16.03.1958 r. w Krościenku, założyciel SKPG Kraków, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy (1956 r.)
  • Bartłomiej Kwiatkowski, ur. 13.03.1936 r., zm. 17.09.1971 r., przewodnik beskidzki z 1959 r.
  • Tadeusz Majewski, ur. 3 czerwca 1942 r. w Krakowie, zm. 14 marca 2017 r. w Bochni, blacha nr 1, przewodnik beskidzki
  • Andrzej Mróz, ur. 25.08.1942 r., zginął 19.07.1972 r. na Aguille Noire w Alpach i tam spoczął, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy (1960 r.)
  • Antoni Pasich, ur. , zm. 10.10.2012 w Przemyślu, blacha nr 14 (przed 1964 r.), przewodnik tatrzański
  • Cecylia Pietruszka – Kwiatkowska, ur. 19.05.1940 r., zm. 6.08.2004 r., przewodnik beskidzki (1961 r.)
  • Ewa Piórecka-Kulczyńska, zm. 31 lipca 2012 r., przewodnik tatrzański od 1960 r., uprawnienia wewnętrzne
  • Edward Turkiewicz, ur. 23.VIII.1942, zm. 25.XII.2018 w Krakowie, Honorowy Członek SKPG w Krakowie
  • Jerzy Przemysław Węglarski, ur. 11.04 1971 r., zm. 02.03 1998 r., blacha nr 679 (1992 r.), przewodnik beskidzki
  • Wacław Witko, ur. 01.07.1949 r., zm. 12.11.2007 r., blacha nr nr 168 (1969 r.), przewodnik beskidzki

Adam Barwiński, ur. 8.XI.1937, zm. 29.XI.1974 w Krakowie, od czasów studenckich członek SKPG w Krakowie, w latach 1971-1973 prezes Koła Przewodników Tatrzańskich im. Macieja Sieczki, przewodnik tatrzański

Adam Barwiński ur. 8.XI.1937, zm. 29.XI.1974 w Krakowie, absolwent Liceum Nowodworskiego w Krakowie, fizyk po UJ, zawodowo związany z AGH (asystent prof. Mięsowicza), w latach 1971-1973 prezes Koła Przewodników Tatrzańskich im. Macieja Sieczki, przewodnik tatrzański (od r.1966)

Zmarł prawdopodobnie wskutek przedawkowania promieniowania neutronowego.

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera VI, rząd 16, miejsce 17

Krzysztof Baster, zm. 01.06.2012 w Krakowie, blacha nr 56, uprawnienia wew. na Tatry

1 czerwca 2012 roku zmarł w wieku 65 lat hm. Krzysztof BASTER, harcerz, drużynowy (1964−1966) i instruktor w Szczepie „Żurawie”, komendant Szczepu „Wagabundów” (1973−1978), zastępca komendanta Hufca Kraków-Śródmieście (1974−1978), członek Rady Chorągwi Krakowskiej ZHP (1979−1982), były zastępca dyrektora Pałacu Młodzieży w Krakowie, przewodnik tatrzański, w czasach studenckich członek Studenckiego Zespołu Pieśni i Tańca UJ „Słowianki” i Studenckiego Koła Przewodników Górskich.

Źródło: http://www.krakowska.zhp.pl/zmarli

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera: XXXII WSCH, miejsce 2.

Adam Bizerski, zmarł na zawał serca 20.03.1995 w Krakowie, przewodnik beskidzki (1959 r.)

Miejsce spoczynku: Cmentarz Bronowice w Krakowie, kwatera XXI, rząd 4, miejsce 15

Urszula Janicka-Krzywda, ur. 22 maja 1949 r. w Zawoi, zm. 25 stycznia 2015 r. w Krakowie, przewodnik beskidzki (1981 r.), blacha nr 511 (uprawnienia wewnętrzne).

Miejsce spoczynku: Cmentarz parafii św. Klemensa w Zawoi Centrum (cmentarz dolny), położony przy głównej drodze, w pobliżu stacji paliw LOTOS).

Dojście: Od bramy wejściowej na wprost do kaplicy cmentarnej, stąd alejką w prawo ok. 30 metrów. Tu w lewo, pomiędzy groby – w czwartym rzędzie nagrobek z czerwonego marmuru, jedyny taki w okolicy (patrz: zdjęcie obok).

Biografia:

Urszula była etnografem, folklorystą, dziennikarzem i przewodnikiem turystycznym. W 1972 r. ukończyła etnografię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1997 r. uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1973-1982 pracowała w Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce, a następnie w Muzeum Etnograficznym im. Seweryna Udzieli w Krakowie, skąd w 2005 r. przeszła na emeryturę z tytułem kustosza dyplomowanego. Pracowała też w nadzorze etnograficznym Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Makowianka” w Makowie Podhalańskim. W latach 2008-2010 prowadziła wykłady na temat kultury ludowej Podtatrza w Instytucie Humanistycznym Państwowej Podhalańskiej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Targu. Była członkiem Krajowej Komisji Artystycznej i Etnograficznej Fundacji CEPELiA (Oddział w Krakowie) oraz Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego (PTL). Uczestniczyła, jako członek jury, w licznych festiwalach i przeglądach zespołów regionalnych, m.in. w Festiwalu Górali Polskich w Żywcu, Karpackim Festiwalu Dziecięcych Zespołów Regionalnych w Rabce-Zdroju, Międzynarodowym Festiwalu Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem (dwukrotnie jako przewodnicząca jury). Sprawowała opiekę merytoryczną nad zespołami regionalnymi prezentującymi folklor babiogórski. Zrekonstruowała strój Górali Babiogórskich. W ramach działalności Oddziału Krakowskiego PTL od 1992 r. prowadziła Klub Hafciarski, który w 2005 r. przekształcił się w Stowarzyszenie Miłośników Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Lud-Art” (była jego pierwszym prezesem). Jako etnograf i krajoznawca ściśle współpracowała m.in. z Orawskim Parkiem Etnograficznym w Zubrzycy Górnej, Stowarzyszeniem Gmin Babiogórskich, Towarzystwem Miłośników Ziemi Suskiej oraz z parkami narodowymi: Babiogórskim, Gorczańskim, Ojcowskim i Tatrzańskim. Ponadto przez wiele lat pracowała jako dziennikarz, związany głównie z prasą katolicką i turystyczną, popularyzując tematy z dziedziny kultury ludowej i krajoznawstwa.

Opublikowała blisko 1200 artykułów, rozpraw i książek, w większości popularnonaukowych, uczestniczyła też jako referent w konferencjach naukowych i popularnonaukowych poświęconych kulturze Karpat. Głównym tematem jej badań i publikacji była kultura ludowa Karpat, zwłaszcza kultura duchowa: obrzędy, magia, wierzenia, a także folklor słowny. Sporo miejsca w swoich pracach poświęcała zbójnictwu karpackiemu, tradycjom pasterskim, tradycyjnej kulturze Górali Babiogórskich oraz przejawom religijności ludowej. Szczególne miejsce zajmowała tu postać Najświętszej Maryi Panny i św. Kingi. Od 2011 r. redagowała serię monograficzną poświęconą kulturze ludowej górali polskich. Osobnym tematem jej opracowań była kultura ludowa Huculszczyzny. Urszuli nieobca była także literatura piękna, gdzie wykorzystywała wątki zaczerpnięte z karpackiego folkloru słownego (m.in. seria legend-esejów). Pisała również wiersze.

Za swoją pracę otrzymała wiele nagród: odznakę honorową „Zasłużony Działacz Kultury” (1995), Złoty Krzyż Zasługi (2001), odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2013), wyróżnienie (2012) oraz Nagrodę Województwa Małopolskiego im. R. Reinfussa „Za całokształt działalności w dziedzinie ochrony dziedzictwa kulturowego” (2013), Nagrodę im. O. Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” (2013). Za pracę na rzecz rodzimego regionu otrzymała tytuł „Zasłużony dla Gminy Zawoja” (1997), a Stowarzyszenie Gmin Babiogórskich uhonorowało ją „Laurem Babiogórskim” stopnia podstawowego (2000), a następnie „Laurem Babiogórskim” za szczególne zasługi (2002).

Urszula przez kilka lat pracowała jako przewodnik zakładowy po kopalni soli w Wieliczce, a także brała udział w szkoleniu kadr przewodników zakładowych w dziedzinie etnografii. W SKPG przez wiele lat prowadziła wykłady z etnografii na kursach przewodnickich oraz jako egzaminator uczestniczyła w wewnętrznych egzaminach przewodnickich. Wykładała także w AKPT oraz w Kole Przewodników Tatrzańskich przy Krakowskim Oddziale PTTK. Oprócz tego wygłaszała odczyty w licznych kołach i klubach turystyczno-krajoznawczych. Przez pewien czas była członkiem Towarzystwa Karpackiego, a później jego sympatykiem. Napisała szereg artykułów krajoznawczych oraz opracowań książkowych, m.in. przeznaczonych do celów szkolenia przewodników: Atrybut – patron – symbol czyli co przewodnik o świętych i błogosławionych wiedzieć powinien (1982, 1987, 1993), Madonny z Podkarpacia (1983), Niespokojne Karpaty czyli rzecz o zbójnictwie (1986), Zabytkowe kościoły Orawy, Spisza, Podhala, Gorców i Pienin (1987), Rok Karpacki. Obrzędy doroczne w Karpatach (1988), Poczet harnasi karpackich (1988), Kapliczki i krzyże przydrożne Polskiego Podkarpacia (1991), Chrześcijańskie tradycje Podkarpacia (1996). Była także współautorem serii „Przewodnik Pielgrzyma” (Kalwaria Zebrzydowska, Ludźmierz, Łętownia, Stary Sącz, Wieliczka, Szlakami św. Kingi).

W 2017 r. imieniem Urszuli nazwano Babiogórskie Centrum Kultury w Zawoi, czemu towarzyszyło odsłonięcie tablicy pamiątkowej, sympozjum naukowe „Pro memoria Urszuli Janickiej-Krzywdy” oraz koncert poezji śpiewanej. Pełna biografia Urszuli, w tym kompletny wykaz jej publikacji, znajduje się w wydanej wówczas pracy zbiorowej Urszula Janicka-Krzywda (1949-2015). Życie niebanalne, red. Katarzyna Barańska, W.A. Wójcik, wyd. COTG PTTK, seria Pro Memoria. Jej krótki biogram opublikowała także Wikipedia.

Koncerty poezji śpiewanej odbywają się w Zawoi w każdą rocznicę jej śmierci, w tym z kompozycjami do jej wierszy.

Piotr Krzywda

Andrzej Jasiński, zm. 23 VIII w Krakowie, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy

Andrzej Jasiński, ur. 18.VII.1937, zm.23.VIII.2003, upr. wewn. na Tatry i Beskidy, absolwent wydziału budownictwa lądowego Politechniki Krakowskiej, ostatnio kierownik działu technicznego Spółdzielni Mieszkaniowej „Piast” w Krakowie.

Miejsce spoczynku: cm. parafiany Kraków Salwator, Al. Waszyngtona, sektor SC10, rząd 14, miejsce 4

Radosław Kostuj, ur. 26.06.1972 r., zginął w wypadku samochodowym 14.07.2009 r., blacha nr 706 (1997 r.), przewodnik beskidzki, miejski po Krakowie, przewodnik po Rumunii i po Karpatach Rumuńskich

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie (część od ul. Prandoty),kwatera LXXX WSCH, szereg 6, 20 grób od lewej strony.

Sposób dojścia: od głównego wejścia przy ul. Prandoty należy iść główną aleją prosto,z lewej mijamy charakterystyczny grobowiec – piramidę (rodziny Kozłowskich). Za skrzyżowaniem alejek, idziemy dalej prosto, gdzie po ok. 25 m., z prawej strony zobaczymy grób rodziny Słowików (z niewielkim, metalowym krzyżem monogramowym – połączenie litery P i X). Szukany grób znajduje się na jego wysokości, w 3 szeregu od żywopłotu.

Otoczenie: w sąsiedniej kwaterze LXXXI WSCH (szereg 1, 13 i 14 grób od lewej strony), znajdującej się od strony ul. Prandoty, położone są 2 miejsca pochówku ofiar katastrofy lotniczej pod Policą, z 2 kwietnia 1969 r. Pierwszy to grób Zbigniewa Rawicza (1932 – 1969) – pilota PLL LOT, trzykrotnego Samolotowego Mistrza Polski, znajdującego się wśród pasażerów (nie członków załogi) feralnego lotu z Warszawy do Krakowa. Grób Zbigniewa Rawicza ma kształt wysokiej, pionowej, czarnej płyty nagrobnej. Obok druga mogiła katastrofy pod Policą (w postaci dużego, granitowego głazu). To miejsce spoczynku Ireny Tetelowskiej (1927 – 1969) – dyrektora Ośrodka Badań Prasoznawczych w Krakowie, dziennikarki, asystentki prof. Zenona Klemensiewicza (1891 – 1969) – polonisty i językoznawcy, który także zginął w tym wypadku lotniczym (jego grób znajduje się w części głównej Cmentarza Rakowickiego, w kwaterze M PŁD, szereg 1).

Fot. R. Wosiek

Jerzy Kowalczyk, zm. 13.04.2015 r. w Krakowie, blacha nr 9, przewodnik beskidzki

Miejsce spoczynku: Cmentarz Piaski przu ul. Zagnańskiej w Kielcach.

Sposób dojścia: Jerzy Kowalczyk pochowany w Kielcach na cmentarzu Piaski przy ulicy Zagnańskiej Do mogiły dochodzi się główną aleją do końca, następnie należy skręcić w lewo i po przejściu około 80 metrów po lewej stronie alejki znajduje się mogiła ś.p. Jerzego Kowalczyka

„Bo na tej ziemi jesteś po to właśnie
By z ognia zgliszcza
Mógł powstać dyjament
Wiekuistego zwycięstwa zaranie”

C. K. Norwid

Biografia: Jerzy Kowalczyk urodził się 1.IX. 1938 w Skarżysku Kamiennej, gdzie upłynęły mu lata dzieciństwa szkolne i młodzieńcze.

Czasy studenckie to ukochany Kraków , Beskidy , Tatry, wyprawy jaskiniowe i wieloletnie studiowanie na AGH.

W latach 1959 -69 uczestniczył i organizował rajdy, złazy turystyczne krakowskich studentów m.in. czterokrotnie Rajd Kulczyckiego, Rajd z Marzanną, Złaz bez celu i inne.

Przez wiele lat prowadził bazę studencką w Krościenku nad Dunajcem i Klub Turystyczny Wibram.

Był przodownikiem GOT, instruktorem i przewodnikiem beskidzkim – blacha numer 9, był również prezesem SKPG w 1963 roku.

Jako absolwent wydziału elektrotechniki AGH w Krakowie w latach 1968 – 70 pracował w Zakładach Azotowych w Tarnowie a później w „Elektromontażu” Kielce.

Był pomysłodawcą przekształcenia szkoły przyzakładowej w Zespół Szkół Informatycznych im. gen. Józefa Hauke Bosaka w Kielcach i jej wieloletnim dyrektorem.

W 2004 roku utworzył stronę internetową poświęconą Powstaniu Styczniowemu 1863, na której opisał 322 miejscowości, opracował kilkaset biografii i indeks 1857 nazwisk powstańców, umieścił około 5 tysięcy zdjęć mogił, pomników i tablic upamiętniających powstanie styczniowe (http://www.powstanie1863.muzeumhistoriikielc.pl)

Jerzy Kowalczyk 11 listopada 2013 roku z rąk Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego otrzymał Dyplom – za zdobycie wyróżnienia w ogólnopolskim konkursie na najlepsze obchody 150 rocznicy Powstania Styczniowego

Zarówno w krakowskim jak i kieleckim okresie życia (45 lat) był pasjonatem fotografii, historii, krajoznawstwa, aktywnie związany Polskim Towarzystwem Turystyczno- Krajoznawczym, gdzie pełnił różne funkcje, został odznaczony Złotą Honorową Odznaką PTTK nr 3194 z 6.04.1973 r. oraz organizował różne imprezy turystyczne, w tym m.in. był pomysłodawcą akcji „Łysogóry – czyste góry”.

Autor artykułów i opracowań o górach, Legionach i Powstaniu Styczniowym 1863 między innymi :

  • „Beskidy w literaturze pięknej” O/M PTTK Kraków
  • „Śladami pamiątek Pierwszych Bojów Legionów Polskich 1914-1915” PTTK O/Kielce
  • Jerzy Kowalczyk, Adam Massalski, Tomasz Wą­growski, „W hołdzie przeszłości 1863-1864”, Kieleckie Towarzystwo Naukowe, 2003.
  • „Miejsca pamięci Powstania Styczniowego 1863-1864 na terenie województwa świętokrzyskiego” Kielce, 2013
  • „Był rok 1863 w Daleszycach” Daleszyce, 2013

Jerzy był wspaniałym człowiekiem, przedobrym ojcem, dziadkiem i mężem.
Zmarł w Krakowie 13 kwietnia 2015 roku.

„Jerzego znało się, ceniło i lubiło i … żal. Żal, jaki powstaje zawsze, kiedy odchodzi osoba nietuzinkowa, która samym swym byciem wytwarza pewien koloryt. Osoba, wraz z którą odchodzi coś trudno uchwytnego i niepowtarzalnego…” – PTTK Kielce

Opr. heszko

Wiesława Kowalik-Jędrzejewska, zm. 26.12.2016 r., uprawnienia wewnętrzne na Beskidy otrzymane przed wprowadzeniem odznak członkowskich

Pochowana na Cmentarzu Parafii Katedralnej Sosnowiec, ul. Mireckiego-Smutna, Kwatera 17-170 (za kaplicą cmentarną).

Michał Kruczała – ur. 27.08.1989 r., zginął pod Gerlachem w Tatrach słowackich 07.01.2022 r. Blacha 947, przewodnik beskidzki, UIMLA

Michał urodził się w Andrychowie w 1989 roku. Od najmłodszych lat chodził po górach. Najpierw były Beskidy, następnie jego ukochane Tatry w późniejszym okresie pojawiły się również Alpy oraz Kaukaz. Lista osiągnieć górskich Michała jest długa i nie sposób byłoby tutaj wymienić wszystkich gór na których był. Sam Michał nigdy zresztą nie traktował gór jako kolejnych szczytów do zaliczenia, miał do nich swoje bardzo osobiste podejście, bardzo rzadko też chwalił się tym co prywatnie w górach osiągnął. Uważał je za oazę spokoju, gdzie mógł cieszyć się wolnością, odpoczywał w nich zapominając o troskach dnia codziennego. Największymi osiągnieciami Michała w górach było wejście na najwyższy szczyt Kaukazu – Elbrus oraz dwukrotne zdobycie Mount Blanc w Alpach.
W 2008 raku ukończył Liceum ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej – Curie w Andrychowie. W 2012 roku uzyskał tytuł inżyniera na wydziale leśnym Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie, w 2014 tytuł magistra inżyniera na tej samej uczelni. Jak sam często wspominał, każdą wolną chwilę na studiach wykorzystywał aby pojechać gdzieś w góry.
Miłość do wędrówek górskich miał we krwi, potrafił nią zarażać wszystkich, którzy mieli sposobność wędrować z nim zarówno prywatnie, jak i później na prowadzonych przez niego wycieczkach. Był człowiekiem z ogromną pasją i właśnie ta pasja w pewnym momencie doprowadziła go do krakowskiego SKPG, w którym to w latach 2010 – 2012 ukończył kurs przewodnika beskidzkiego (blacha 947) i mógł się realizować w tej roli do końca swojego krótkiego życia. W 2018 roku rozszerzył swoje uprawnienia przewodnickie i został międzynarodowym przewodnikiem górskim UIMLA.
Zginął 07 stycznia 2022 roku wchodząc na swój ukochany Gerlach (Króla tatrzańskiego), jak zwykł o nim mówić, wraz z dwójką swoich znajomych.

Cześć jego pamięci.

Roman Krukierek, ur. 1935 r., zm. 05.10.1990 r., blacha nr 88 (1965 r.), przewodnik beskidzki

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera: pas 79 WSCH, szereg 1, 13 grób od lewej strony.

Sposób dojścia: od głównego wejścia należy iść główną aleją i za grobowcem Jana Matejki (1838 – 1893), skręcić w pierwszą alejkę w lewo i kierować się prosto. Na drugim skrzyżowaniu alejek (za położonym na środku alejki grobowcem Staniszewskich), po prawej stronie znajduje się kwatera : pas 79 WSCH. Grób położony jest w środkowej części szeregu 1.

Otoczenie: skręcając w lewo, za grobowcem Jana Matejki (1838 – 1893) i kierując się prosto, w położonej na prawo kwaterze: pas 46 WSCH (w jej środkowej części, w szeregu 2) odnajdziemy charakterystyczny grobowiec Franciszka Bujaka (1875 – 1953) – historyka i geografa, autora monografii wsi Żmiąca (1903) w Beskidzie Wyspowym, za którą otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności. Idąc dalej, w kolejnej kwaterze (narożnik kw.: pas 47 WSCH/PŁN) leży Józef Szujski (1835 – 1883) – badacz dziejów Polski, twórca krakowskiej szkoły historycznej. Tuż obok(pas 47 WSCH) grobowiec Oskara Kolberga (1814 – 1890) – wybitnego badacza folkloru ludu polskiego. Grobowiec jest zwieńczony popiersiem wielkiego etnografa autorstwa rzeźbiarza Tadeusza Błotnickiego (1858 – 1928). W sąsiedniej kwaterze (pas 48 WSCH, szereg 4, 1 grób od lewej strony) położony jest grób Lucjana Orkisza (1889 – 1973) – astronoma, odkrywcy pierwszej polskiej komety (3 IV 1925 r.), w obserwatorium astronomicznym na Lubomirze w Beskidzie Średnim. Grób astronoma ma kształt obelisku (w sąsiedztwie jest drugi nieco mniejszy) i jest dobrze widoczny od strony pasa 48 PŁD (środkowa część).

Fot. R. Wosiek

Krzysztof Krzemień, ur. 08.04.1946 r., zm. 03.10.2000 r., blacha nr 47 (1964 r.), przewodnik beskidzki, ratownik GOPR

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera Aa WSCH, szereg 10, 4 grób od prawej strony.

Sposób dojścia: od głównej bramy należy iść lewą alejką równoległą do alei głównej i skręcić w lewo, w pierwszą boczną alejkę oraz podejść do skrzyżowania alejek. Kwatera Aa znajduje się po prawej stronie. Grób jest położony na przeciwległym krańcu kwatery, naprzeciw mogiły poległych w wydarzeniach 1848 r. w Krakowie (z charakterystyczną wysoką rzeźbą anioła).

Otoczenie: stojąc przy grobie widzimy monumentalną rzeźbę Anioła Zemsty autorstwa Konstantego Laszczki (1865-1956), nad mogiłą ofiar bombardowania Krakowa w 1848 r. (kw.Cd WSCH). W kolejnym szeregu grobów (już położonych tyłem, należących do kwatery Aa ZACH) znajduje się opuszczony grób prof. Izydora Kopernickiego (1825-91) – lekarza, etnografa, badacza antropologii mieszkańców Karpat (11 grób od lewej strony).

Fot. R. Wosiek

Włodzimierz Kulczycki, ur. 12.09.1919 r., zm. 16.03.1958 r. w Krościenku, założyciel SKPG Kraków, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy (1956 r.)

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera LVII WSCH, szereg 15, 1 grób od lewej strony.

Sposób dojścia: od głównego wejściaprzy ul. Rakowickiej należy iść w kierunku wyjścia (wejścia) przy ul. Prandoty. Na alejce dochodzącej do bramy wyjściowej (w bezpośrednim sąsiedztwie), należy skręcić w dowolną alejkę w lewo i kierować się prosto, cały czas obierając kierunek wzdłuż ul. Prandoty. Idąc na wprost dojdziemy do ujęcia wody (2 studzienki). Za ujęciem wody niewielka, wąska kwatera (pas 82). Za nią, po prawej stronie, kwatera LVII z grobem W. Kulczyckiego. Możemy iść dalej prosto, wzdłuż południowego boku kwatery. Mogiła położona jest w pobliżu narożnika kw. LVII PŁD/WSCH (za dużym, czarnym grobowcem rodziny Łodzińkich). Gdy wybieramy wejście na cmentarz główny od strony ul. Prandoty, z alei wejściowej należy skręcić w pierwszą, boczną alejkę, w prawo i podążyć dalej według opisu.

Otoczenie: wracając od grobu W. Kulczyckiego tą samą drogą, warto odwiedzić miejsce spoczynku Władysława Krygowskiego (1906-98)–autora przewodników po Beskidach Zachodnich i Wschodnich (w tym pierwszego, powojennego przewodnika po Beskidzie Niskim z 1954 r.), twórcę wielu wspomnieniowych publikacji górskich, wieloletniego redaktora naczelnego rocznika „Wierchy”, znakarza i działacza turystyki górskiej. 21 XII 2005 r., Rada Miasta Krakowa nadała imię Władysława Krygowskiego ulicy w Borku Fałęckim (pomiędzy ulicami: Borkowską, Forteczną a prof. Bartla). 23 VIII 2009 r., jego imię otrzymało schronisko PTTK na Hali Kondratowej. W Bieszczadach, przełęcz pomiędzy Tarnicą a Szerokim Wierchem nosi imię Przełęczy Krygowskiego. Władysław Krygowski leży w kwaterze LXIII ZACH (szereg 1, 15 grób od lewej strony). Idąc od strony grobu W. Kulczyckiego należy skręcić w drugą alejkę, w prawo, za ujęciem wody. Grób znajduję się w środkowej części szeregu. To także miejsce spoczynku jego żony, Anny Zofii Krygowskiej (1904-88), z domu Czarkowskiej, matematyka (twórczyni krakowskiej szkoły dydaktyki matematyki), taterniczki, turystki górskiej.

Więcej informacji o Włodzimierzu Kulczyckim w zakładce o historii Koła.

Fot. R. Wosiek

Bartłomiej Kwiatkowski, ur. 13.03.1936 r., zm. 17.09.1971 r., przewodnik beskidzki z 1959 r.

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie (część od ul. Prandoty), kwatera LXXXII WSCH, szereg 7, 11 grób od prawej strony. Pochowany ze swoją żoną Cecylią Pietruszką – Kwiatkowską.

Sposób dojścia: od głównego wejścia przy ul. Prandoty należy iść główną aleją, a następnie skręcić w prawo na skrzyżowaniu alejek, za charakterystycznym grobowcem – piramidą (rodziny Kozłowskich). Skręcając w prawo z głównej alei, należy iść prosto, do następnego skrzyżowania alejek. Kwatera LXXXII znajduje się po lewej stronie. Grób położony jest po przeciwnej stronie kwatery (bliżej płn boku).

Otoczenie: z okolic grobu, kilkanaście metrów w przód, widzimy 2 mogiły opasane biało – czerwoną szarfą. Jedna z nich, mogiła z wyższym brzozowym krzyżem to miejsce spoczynku ks. Władysława Gurgacza (1914-49) – kapelana Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowej w okresie stalinowskim (pseudonim Sem), działającego głównie na terenie Sądecczyzny (patrz: Hala Łabowska). Aresztowany i w wyniku pokazowego procesu skazany na śmierć. Wyrok wykonano 14 IX 1949 r., w krakowskim więzieniu na Montelupich. W tym samym miejscu pochowano straconego z ks. W. Gurgaczem, innego żołnierza podziemia niepodległościowego, Stefana Balickiego (1922-49), pseudonim Bylina (kwatera LXXXII WSCH, szereg 14, 8 grób od prawej strony). W tym samym szeregu (3 grób w lewo od pochówku ks. W. Gurgacza) leży inna ofiara procesu i wyroku z 14 IX 1949 r. To grób Stanisława Szajny (1924-49) – żołnierza podziemia antykomunistycznego (kwatera LXXXII WSCH, szereg 14, 11 grób od prawej strony). Kamienny, niewysoki krzyż przeplata widoczna biało-czerwona szarfa. Grób leży w tym samym rzędzie, w którym znajduje się mogiła Bartłomieja Kwiatkowskiego.

Fot. R. Wosiek

Tadeusz Majewski, ur. 3 czerwca 1942 r. w Krakowie, zm. 14 marca 2017 r. w Bochni, blacha nr 1, przewodnik beskidzki

Był Legendą

Tadziu Majewski urodził się 3 czerwca 1942 roku w Krakowie. Po ukończeniu technikum mechanicznego rozpoczął studia na Wydziale Odlewniczym AGH, ale ważniejsza od studiów stała się dla niego turystyka i działalność w SKPG (wtedy jeszcze noszącym nazwę Koła Przewodników Studenckich, a później Studenckiego Koła Przewodników Turystycznych). Należał do tych, którzy w 1963 roku jako jedni z pierwszych uzyskali państwowe uprawnienia przewodnika beskidzkiego. Jednak nie prowadzenie grup było jego żywiołem i chyba nigdy nie prowadził odpłatnie żadnej grupy. Najpełniej realizował się w pracy organizacyjnej. Energia i pomysłowość Tadka zaowocowały szybko organizacją różnych imprez, które inicjował, zarażając swoją energią i pomysłowością innych. Wiele tych imprez i rajdów przeszło do historii Koła, jak np. „Czarci Sabat” odbyty w Jaskini Wierzchowskiej, Ogólnopolski Rajd 1000-lecia Państwa Polskiego, którego Tadziu był kierownikiem, a niezapomniane zakończenie rajdu miało miejsce w Niedzicy, czy też pieczenie barana w Ojcowie. Organizował almaturowską Akcję Lato i dla jej obsługi wymyślił lokalizację baz namiotowych na Lubaniu i Gorcu. Bazy te powstały odpowiednio w 1967 i 1968 roku. Również zasługą Tadzia były pierwsze oficjalne stroje kołowe – koszule szyte z bordowego sztruksu (dopiero wiele lat później zrealizowano jego pomysł swetrów kołowych) oraz blacha kołowa, którą zaprojektował Janusz Trzebiatowski. W uznaniu zasług nadano mu blachę SKPG nr 1, mimo że nie był wtedy najstarszym stażem członkiem Koła. W 1966 roku został prezesem SKPG, a wcześniej, bo w 1963 roku został dożywotnim prezesem powołanego przez siebie Wielce Ekskluzywnego Klubu Yaźwieca. Jego pomysłem były też przewodnickie sympozja krajoznawcze. On także zapoczątkował organizację kolejnych „leć” Koła, z których pierwsze odbyło się w 1965 roku na Leskowcu.

Nie będzie przesadą twierdzenie, że to Tadziu wyznaczył kształt działania Koła, którego jesteśmy czasem słabszymi, ale chyba częściej dobrymi kontynuatorami. Nie sposób wymienić wszystkich inicjatyw Tadzia. Niech odzwierciedleniem jego inwencji będzie fragment tekstu jednej z kołowych szopek autorstwa Miłki Mroczkowskiej:

To nagłym to wolnym ruchem
Kręcę wszystkich moim duchem!
Milion pomysłów płynie, a w każdym pomyśle
Ton ja rysuję, plan główny kryślę …
Patrz, oto coraz nowe pomysły wcielam w czyny
A lud mój wierny robi, co kazuję,
Ich kaprysy, ich chęci od lat odgaduję …
Dziś mój zenit – ze szczytu Turbacza
Widok na niebo się roztacza!
Czuję – rodzi się pomysł nowy,
Kosmiczny i atomowy –
Mam myśl, może ktoś z was, dzieci,
Ze szczytu Turbacza w kosmos poleci? …

Powyższy tekst jest także dowodem na to, że Tadziu wyjątkowo potrafił zjednywać sobie ludzi i zarażać ich swoim entuzjazmem. Wszystkim udzielał się jego humor, pogoda ducha, ujmował innych swoim wdziękiem i … wadami – przykładowo nie miał serca do papierkowej roboty, zarówno w czasie swojej pracy jako wicedyrektor „Almaturu”, jak i w czasie kierowania Ochotniczym Hufcem Pracy w Bochni, kiedy to okazał się wspaniałym wychowawcą często przecież trudnej młodzieży. Czy te wady były jednak ważne, skoro jego sposobem na poranny pociąg było nocne imprezowanie i zasypianie w momencie, gdy należało już wychodzić? Wcześniej czy później był przecież następny pociąg. Ale to było dawniej, bo później był kochającym mężem, a jeszcze później wspaniałym dziadkiem zakochanym we wnuczkach. Nocne posiady przeznaczał już raczej na cotygodniowe seanse brydżowe i z tego co wiem, grał dobrze.

Najbardziej był Tadziu szczęśliwy, gdy mógł komuś pomóc, zawsze bezinteresownie. Jeszcze kilka miesięcy przed śmiercią sam przyjmował w swoim mieszkaniu w Bochni w czasie Światowych Dni Młodzieży małżeństwo z Hiszpanii. Był z tego dumny, bo jeszcze raz mógł zrobić coś dla innych.

Powalił go nawrót choroby nowotworowej. Odszedł od nas 14 marca 2017 roku. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym w Bochni-Łychowie. W nekrologu napisaliśmy: „Odszedłeś zostawiając ślad dobra w sercach wielu ludzi”.

Leszek Ogórek

W 2017 r., Oddział Akademicki PTTK w Krakowie, uchwałą nr 4/XL/2017 z dnia 11 maja 2017 r., zatwierdził wniosek koła nr 1 SKPG Kraków o nadanie Bazie Namiotowej na Lubaniu imienia Tadka Majewskiego. Symboliczne nadanie imienia miało miejsce w obecności Rodziny Tadka podczas obchodów 50. Lecia Bazy w dniu 8 lipca 2017 r.

Andrzej Mróz, ur. 25.08.1942 r., zginął 19.07.1972 r. na Aguille Noire w Alpach i tam spoczął, uprawnienia wewnętrzne na Tatry i Beskidy (1960 r.)

Miejsce spoczynku: mogiła symboliczna, Cmentarz Rakowicki w Krakowie (część od ul. Prandoty), kwatera: pas D, szereg 1, 4 grób od prawej strony.

Sposób dojścia: od wejścia przy ul. Prandoty należy iść główną aleją, prawie do końca. Grób położony jest przy głównej alei, po lewej stronie, na wysokości kwatery żołnierzy radzieckich.

Otoczenie: w tej samej kwaterze i szeregu (2 grób od lewej strony), położona jest mogiła prof. Juliana Aleksandrowicza (1908-88) – wybitnego lekarza, hematologa, ekologa, pioniera krwiodawstwa, wielkiego propagatora żywności z mikroelementami (zwracał uwagę na ogromne znaczenie magnezu w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu człowieka). Prof. Julian Aleksandrowicz był żołnierzem kampanii wrześniowej i konspiracji w Armii Krajowej ( pseudonim Doktor Twardy), wydostał się z krakowskiego getta, przechodząc kanałem pod Wisłą, na lewobrzeżną część Krakowa. Jako jedyny w Krakowie posiada dwie ulice swego imienia: Juliana Aleksandrowicza i Doktora Twardego. Idąc wzdłuż lewego boku kwatery żołnierzy radzieckich i skręcając w pierwszą alejkę w lewo, dojdziemy do grobowca rodziców Jana Pawła II, matki Emilii z Kaczorowskich (1884-1929), Karola Wojtyły ojca (1879-1941) oraz przedwcześnie zmarłego brata Edmunda (1906 – 1932). Nieopodal miejsca pamięci z I i II wojny światowej (dawny cmentarz wojskowy).

Fot. R. Wosiek

Antoni Pasich, ur. , zm. 10.10.2012 w Przemyślu, blacha nr 14 (przed 1964 r.), przewodnik tatrzański

Antek pojawił się w naszym Kole (wówczas KPS przekształconym potem w SKPG) prawie na samym jego początku bo ok. 1960 r. Wyróżniał się silnym charakterem, wielkimi zdolnościami organizacyjnymi i pasją gór, co nie opuściło go aż do śmierci. Był w grupie 14 naszych kolegów którzy jako pierwsi uzyskali w 1966 r. państwowe uprawnienia przewodników tatrzańskich (wcześniej bo w 1963 r. pierwsze blachy państwowe otrzymało 12 beskidzkich) a już wcześniej bo w 1963 r. został ratownikiem GOPR, w pierwszej 7ce z naszego Koła.Organizował rajdy tatrzańskie i chodził po Tatrach ale też równie chętnie po Beskidach. Toteż gdy losy życia i żona (Zosia Łazoryk-Pasich, też przewodniczka z naszego Koła) przywiodły go do Przemyśla gdzie zamieszkał na stałe związał się głównie z Bieszczadami i tamtejszą grupą GOPR. Ale nie tylko.

Antek utworzył w Przemyślu biuro turystyczne TREK i poprzez nie pioniersko zapoczątkował prowadzenie grup turystycznych z Polski po Karpatach Wschodnich. W tamtych latach to było b.trudne (trudności aprowizacyjne, graniczne, noclegowe) ale to energii Antka tak wielu ludzi zawdzięcza porządne poznanie Czarnohory, Gorganów, Bieszczad Wschodnich. a w późniejszym okresie także Kaukazu, głównie na pobytach narciarskich.

Miłość do nart Antka i jego klasa jazdy (był instruktorem i trenerem) to cały osobny rozdzialik. Przytoczę tylko taki epizod. Na jednych z mistrzostw narciarskich naszego Koła (na Łapsowej Polanie w Gorcach, w 1976 r. – zawody o Puchar prezesa SKPG) zjawił się nikomu nieznany (!) starszy pan, powiedział że on też jest członkiem SKPG i chciałby wziąć udział w tych zawodach. Przypiął narty, zajął pierwsze miejsce i odjechał. Nartami zaraził też najbliższą rodzinę – w ich pięknym domu w Przemyślu można znaleźć mnóstwo dyplomów za zajęcie pierwszych miejsc także przez żonę i dzieci, zwłaszcza Agnieszkę. Ale przede wszystkim można napatrzeć się na mnóstwo wspaniałych zdjęć górskich które zrobili, zwłaszcza w Karpatach Wschodnich.

Dodam jeszcze że Antek był również zamiłowanym żeglarzem, nie tylko jeziornym ale i oceanicznym. W działalności zawodowej i dochodowej, jako z wykształcenia inżynier elektryk po AGH, zajął się w ostatnich latach rozwojem w Polsce energetyki wiatrowej. Sukcesy i w tej dziedzinie przerwał galopujący nowotwór. Rok temu jego pogrzeb w Przemyślu zgromadził bardzo wielu ludzi, w tym delegację Grupy Bieszczadzkiej GOPR, delegacje z Ukrainy.

Autor tekstu: Tomek Płazak

Cecylia Pietruszka – Kwiatkowska, ur. 19.05.1940 r., zm. 6.08.2004 r., przewodnik beskidzki (1961 r.)

Miejsce spoczynku: Pochowana razem ze swoim mężem Bartłomiejem Kwiatkowskim.

Jerzy Przemysław Węglarski, ur. 11.04 1971 r., zm. 02.03 1998 r., blacha nr 679 (1992 r.), przewodnik beskidzki

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie; kwatera: pas 4 ZACH; szereg 1; 8 grób od prawej.

Sposób dojścia: od głównej bramy należy iść aleją w kierunku kaplicy pogrzebowej, a następnie na jej wysokości, skręcić w prawą, środkową alejkę i podejść ok. 80 m (po drodze pomnik – grób prezydenta Krakowa Juliusz Leo (1861-1918).

Otoczenie: w kwaterze naprzeciw (pas 5 WSCH), ok. 5 m w lewo, miejsce spoczynku inż.arch.Medarda Stadnickiego (1895-1970) – budowniczego kolei linowej na Kasprowy Wierch (1935-36). W tej samej kwaterze (pas 5 WSCH), ok. 20 m w prawo, grób Marii Dobrzańskiej (1872-1950) – matki majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”(1897-1940), legendarnego dowódcy oddziału partyzanckiego z początku II wojny św. wraz z symboliczną, pamiątkową tablicą jemu poświęconą (nieznane jest miejsce spoczynku majora Hubala).

Ewa Piórecka-Kulczyńska, zm. 31 lipca 2012 r., przewodnik tatrzański od 1960 r., uprawnienia wewnętrzne

Magister farmacji, oddana aktywnie służbie zdrowia, instruktor narciarski.

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki, kw. XIIIB rząd 10 miejsce 16

Edward Turkiewicz, ur. 23.VIII.1942, zm. 25.XII.2018 w Krakowie, Honorowy Członek SKPG w Krakowie

Działacz turystyczny zasłużony dla Krakowa, pomysłodawca m.in. Szlaku Architektury Drewnianej i Krakowskiej Karty Turystycznej, twórca Krakowskiej Izby Turystyki, wieloletni wykładowca. Odszedł po ciężkiej, ale krótkiej chorobie, przeżywszy 76 lat.

Wspomnienie: Zmarł Edward Turkiewicz – Honorowy Członek SKPG Kraków

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera Rb, rząd 38, miejsce 8
Sposób dojścia: przez główną bramę od ul. Rakowickiej należy kierować się prosto ku kaplicy Helclów. W połowie drogi po prawej stronie rozpoczyna się kwatera Rb.

Jerzy Przemysław Węglarski, ur. 11.04 1971 r., zm. 02.03 1998 r., blacha nr 679 (1992 r.), przewodnik beskidzki

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie; kwatera: pas 4 ZACH; szereg 1; 8 grób od prawej.

Sposób dojścia: od głównej bramy należy iść aleją w kierunku kaplicy pogrzebowej, a następnie na jej wysokości, skręcić w prawą, środkową alejkę i podejść ok. 80 m (po drodze pomnik – grób prezydenta Krakowa Juliusz Leo (1861-1918).

Otoczenie: w kwaterze naprzeciw (pas 5 WSCH), ok. 5 m w lewo, miejsce spoczynku inż.arch.Medarda Stadnickiego (1895-1970) – budowniczego kolei linowej na Kasprowy Wierch (1935-36). W tej samej kwaterze (pas 5 WSCH), ok. 20 m w prawo, grób Marii Dobrzańskiej (1872-1950) – matki majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”(1897-1940), legendarnego dowódcy oddziału partyzanckiego z początku II wojny św. wraz z symboliczną, pamiątkową tablicą jemu poświęconą (nieznane jest miejsce spoczynku majora Hubala).

Wacław Witko, ur. 01.07.1949 r., zm. 12.11.2007 r., blacha nr nr 168 (1969 r.), przewodnik beskidzki

Miejsce spoczynku: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, kwatera XIVa WSCH, szereg 7, 4 grób od lewej strony.

Sposób dojścia: od głównej bramy cmentarza należy iść główną aleją i skręcić w drugą alejkę w prawo, za grobowcem Jana Matejki (1838-93), a następnie iść prosto do pierwszego skrzyżowania alejek. Kwatera XIVa WSCH znajduje się po lewej stronie.

Otoczenie: Przed pierwszym skrzyżowaniem alejek po lewej stronie znajduje się grób Juliusza Szumskiego (1926-2003) – architekta i taternika (kw. XIIIb WSCH, szereg 1, 3 grób od prawej strony). Kilkanaście metrów na zachód (kierunek ul. 29 listopada), w kwaterze XIV PŁD (szereg 1, 2 grób od lewej strony), położony jest charakterystyczny grób z drewnianym śmigłem. To miejsce spoczynku pilota Aleksandra Rudy-Rudkowskiego (1914-2001), jedynego ocalałego członka załogi samolotu PZL 23 Karaś zestrzelonego nad Orawką, 3 września 1939 r., w czasie bombardowania niemieckich kolumn pancernych (patrz: grób pilotów obok kościoła w Orawce). Stojąc tu, po przeciwnej stronie, w kwaterze: pas 40 PŁN (szereg 1, 7 grób od prawej strony) znajdziemy miejsce spoczynku Sławomira Odrzywolskiego (1846-1933) – architekta m.in. kościołów: w Miejscu Piastowym (1888), Albigowej (1895-97), Rabce (1902-08), Zabawie k/Radłowa (1911-12), a także wraz z Wacławem Krzyżanowskim (1881-1954) głównego gmachu AGH w Krakowie (1923-35).

Fot. R. Wosiek

Cmentarz przy ulicy Prandoty

Cmentarz Rakowice

Cmentarz Salwatorski