Limba jest jedynym pięcioszpilkowym gatunkiem sosny, rosnącym w środkowej Europie. Długowieczne (może dożywać nawet 1500 lat) i bardzo wolno rosnące drzewo. Odradza się niezwykle trudno, ponieważ pierwszy raz owocuje dopiero w wieku 70-80 lat, a obficiej jedynie co 8-10 lat. Ponadto „limbowe orzeszki” są bardzo smacznym kąskiem dla gryzoni i ptaków. Piękne drewno limbowe, z czasem ciemniejące, stało się również przyczyną wytępienia limby, bowiem było bardzo chętnie używane przez górali do budowy skrzyń i szaf, a także do rzeźbienia. Z limbowej żywicy i pędów wyrabiano także słynny w XVII i XVIII wieku balsam karpacki, „który nie dość, że rany goił od postrzałów, oparzeń, skaleczeń czy ukąszeń żmii, usuwał krosty a najwięcy z gęby, likwidował dzioby po ospie, ścierał piegi – to jeszcze wklepany w czoło rozum odnajdował jeśli się komuś zawieruszył.” Spopielona kora limbowa zmieszana z winem, pita na czczo natomiast „rozwiązywała język nawet najtwardszym niemotom, zaostrzała dowcip, czyniła człowieka ostrożniejszym na podstępy oszustów.” Obecnie limby są pod ochroną.
Występowanie
Roślina lecznicza, pod całkowitą ochroną
Siedlisko: mieszane drzewostany z modrzewiem, pojedynczo wśród kosówki, na skalistych i słonecznych zboczach i urwiskach w pobliżu górnej granicy lasu
Występowanie: Alpy i Karpaty, w Polsce dziko jedynie w Tatrach
Okres kwitnienia
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
