Roślina znana i wykorzystywana w celach leczniczych od najdawniejszych czasów – o wszechstronnych właściwościach leczniczych dziurawca pisali już Hipokrates i Paracelsus. Szczątki tej rośliny znaleziono badając wykopaliska w Biskupinie. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważana jest za lek uniwersalny. Przypisywano roślinie również działanie magiczne, chroniące przed czarami i czartami. W średniowieczu zawieszano go w oknie, co miało chronić przed piorunami. W rejonie Krakowa utrzymywało się długo wierzenie, że chroni noworodki przed złymi duchami, gdy zatka się nim wszystkie szczeliny domu. Według legendy, przeświecające kropki na liściach i płatkach dziurawca były śladami ukłuć diabła, który chciał zniszczyć to ziele. W dzień św. Jana wito wieńce z dziurawca, uważano że zbierany w noc świętojańską ma moc największą (i zresztą słusznie). Dziurawiec powinien być stosowany z umiarem, gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: przydroża, suche zbocza, łąki, widne lasy, w górach po regiel dolny
Występowanie: w prawie całej Europie, północnej Afryce, wtórnie zawleczony do Ameryki i Australii
Okres kwitnienia
- czerwiec
- lipiec
- sierpień
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
