Liść naparstnicy purpurowej został wprowadzony do lecznictwa konwencjonalnego już z końcem XVIII wieku przez szkockiego lekarza Whiteringa. Zawiera glikozydy nasercowe m.in. digitalinę i digitoksynę, będące podstawą leczenia przewlekłej niewydolności serca. Niestety bardzo łatwo kumulują się w mięśniu sercowym, co prowadzi do groźnego w skutkach zatrucia. Lepiej więc samodzielnie nie robić sobie herbatki z naparstnicy.
Występowanie
Roślina lecznicza, trująca, pod częściową ochroną
Siedlisko: zręby, brzegi lasów i zarośli, często na glebach zawierających mangan
Występowanie: zachodnia i środkowa Europa, w Polsce w Beskidzie Śląskim i Żywieckim, sztucznie wprowadzona w Tatrach (pod Myślenickimi Turniami) i Karkonoszach
Okres kwitnienia
- czerwiec
- lipiec
Naparstnica sp. roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
