Według mitologii greckiej lecznicze właściwości rośliny odkrył pontyjski król Mitrydates Eupatorius, żyjący 132-63 pne. Jego wkład w poznanie rośliny uwieczniono w łacińskiej nazwie gatunkowej (łac. agrimonia eupatoria). Nazwa rodzajowa pochodzi natomiast od greckiego słowa „argemone” oznaczającego zioła stosowane do leczenia oczu. Średniowieczni medycy (Dioskorydes, Pliniusz, Galen, Paracelsus, Lonicerus, św. Hildegarda) polecali zioło na choroby wątroby i pęcherzyka żółciowego. W późniejszych czasach było cenione przez aktorów, śpiewaków i mówców, którzy rzepikową herbatką leczyli stany zapalne gardła. Dziś stosuje się rzepik ponadto na robaki obłe oraz wykorzystuje się jego właściwości przeciwzapalne w okładach na rany, zwichnięcia, siniaki czy wrzody.
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: zarośla, brzegi lasów, przydroża, suche łąki, przeważnie na podłożu bogatym w węglan wapnia, gatunek światło- i ciepłolubny
Występowanie: prawie cała półkula północna
Okres kwitnienia
- czerwiec
- lipiec
- sierpień
- wrzesień
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
