Łopian jest w Polsce archeofitem czyli gatunkiem pierwotnie nie występującym w miejscowej florze, ale zawleczonym przez człowieka w czasach przedhistorycznych. Nazwę arcteion (gr. arctos = niedźwiedź) podał już Dioskorydes na oznaczenie wełniście owłosionej rośliny (łac. arctium lappa). W Polsce zwany też łopuchem lub rzepem z powodu okrywy koszyczka kwiatowego złożonej z haczykowatych łusek, które przyczepiają całe kwiatostany do sierści zwierząt i w ten sposób rozsiewają nasiona. Korzeń zawiera dużo inuliny – substancji wykorzystywanej jako słodzik dla diabetyków oraz w diagnostyce nerek. Dla zdesperowanych – liście i łodygi są jadalne, zarówno na surowo jak i po ugotowaniu, ale tylko młode – włókna ze starszych pędów używa się w przemyśle papierniczym. Wykorzystuje się również nasiona do produkcji oleju, a ten z kolei do produkcji mydła oraz na porost włosów.
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: tereny ruderalne, przydroża, zarośla, olszyny, brzegi wód, preferuje gleby bogate w azot, do 1300mnpm
Występowanie: Europa, Azja, zawleczony do Ameryki Północnej, Argentyny i Paragwaju
Okres kwitnienia
- lipiec
- sierpień
- wrzesień
Łopian sp. roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
