Zwany też leśną szałwią lub śmierdzącą pokrzywą z uwagi na silny aromat. Ludowy lek przeciwbiegunkowy, ale rzadko stosowany (zawiera olejki i garbniki). Szczyty pędów i młode liście stosowano jako przyprawę, a za czasów Rzymu roślina była nawet prawdopodobnie uprawiana. Z kwiatów otrzymywano także żółty barwnik.
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: lasy liściaste (olszyny, buczyny, lasy dębowo-grabowe), zarośla, na glebach bogatych w azot, w górach po regiel dolny
Występowanie: Europa (bez skrajnej północy), zachodnia Azja, Zakaukazie
Okres kwitnienia
- czerwiec
- lipiec
- sierpień
- wrzesień
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
