Znany od czasów starożytnych, kiedy to uważano go za drzewo żałobne. Galowie używali wyciągu z igieł cisa do zatruwania strzał. W średniowieczu wyrabiano z elastycznego i twardego drewna, pozbawionego żywicy, meble (szafy gdańskie i kolbuszowskie), ozdobne skrzynie, a także broń (łuki, kusze i groty do strzał). Z tego też powodu, a także dlatego, że bardzo wolno rośnie (za to średnio ok. 1000 lat) liczebność cisa gwałtownie spadała, tak że już w 1423r król Władysław Jagiełło nakazał ochronę cisa na swoich ziemiach: „Jeśliby kto wszedłszy w las, drzewa które znajdują się być w wielkiej cenie jako jest cis albo im podobne, porąbał, ten może być przez pana albo dziedzica pojman, a na rąkojemstwo tym, którzy oń prosić będą ma być dan” (Władysław Jagiełło, w Krakowie i Warcie, 1423). Ponieważ z drzew iglastych najlepiej znosi przycinanie, w XVIII i XIX w stał się ulubionym przez ogrodników materiałem do formowania nie tylko żywopłotów i szpalerów, ale także brył o różnych kształtach. W Polsce w XIX stuleciu wykorzystywano cisowe drewno także do budowy nabrzeży portów w Szczecinie i Świnoujściu, a także do produkcji podkładów kolejowych. Wszystkie części cisa, z wyjątkiem osnówek nasion, zawierają silnie trujące alkaloidy (m.in. taksynę), powodujące spadek ciśnienia tętniczego krwi i zaburzenia rytmu serca. Pomimo to znalazł zastosowanie w medycynie ludowej jako środek poronny i przeciwrobaczy. Obecnie zainteresowanie budzą wykazujące działanie przeciwnowotworowe diterpeny (głównie paklitaksel).
Występowanie
Roślina trująca, pod częściową ochroną
Siedlisko: cieniste lasy liściaste, szczególnie bukowe
Występowanie: środkowa i zachodnia Europa (w Polsce przebiega wschodnia granica zasięgu), rejon Kaukazu, izolowane stanowiska w północnej Europie i Azji Mniejszej
Okres kwitnienia
- luty
- marzec
- kwiecień
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
