Jeden z 10 gatunków buka występujących w umiarkowanych strefach półkuli północnej. Drewno dostarcza materiału używanego w meblarstwie, bednarstwie, tokarstwie, do produkcji sklejki i leczniczego węgla. Stanowi ono również wysoko kaloryczny opał. Z bukwi (owoce buka) wytłacza się olej – jadalny (jeszcze w początkach XXw), leczniczy, techniczny i palny. W nasionach występuje go do 48%. Prażone lub suszone były jednym z najstarszych źródeł pożywienia, pomimo pewnej zawartości substancji trujących. W późniejszych czasach karmiono nimi świnie, albo palone używano jako namiastkę kawy. W Anglii z na wpół rozwiniętych pąków buka wyrabia się domowe likiery. W Karpatach i Sudetach stanowi główny składnik lasów regla dolnego, tzw. buczyny karpackiej i buczyny sudeckiej. Owocuje po raz pierwszy w wieku 40-50 lat, średnio co 5-8 lat. Korzenie buka żyją w symbiozie z grzybami.
Występowanie
Siedlisko: tereny o nawodnionych, żyznych glebach
Występowanie: klimat umiarkowany o charakterze oceanicznym, środkowa i zachodnia Europa (nie występuje w Alpach i na Nizinie Węgierskiej), w Polsce osiąga wschodnią granicę zasięgu
Okres kwitnienia
- kwiecień
- maj
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
