Często mylony z barszczem Sosnowskiego, również pochodzącym z Kaukazu. Uchodzi za największą roślinę zielną dochodzącą w środowisku naturalnym do 3m wysokości, a na nizinach (w tym w Polsce) nawet do 5m, liście osiągają w Polsce do 3 m długości. Obie rośliny sprowadzono do Polski w latach 60-tych XX wieku jako wysokowydajne rośliny pastewne, miododajne oraz ozdobne, stanowiące atrakcyjny surowiec na kiszone pasze dla zwierząt. Szybko się jednak przekonano o fotouczulających właściwościach tych roślin – zawarte w nich olejki lotne zawierają lipofilne furanokumaryny, łatwo przenikające przez skórę i uczulające ją na działanie promieni słonecznych. W słoneczne dni już samo przebywanie w pobliżu barszczu może spowodować poważne poparzenie, pojawiające się dopiero w kilka godzin po kontakcie. Barszcz produkuje olbrzymie ilości nasion. Z pierwszych upraw przeniknął do środowiska naturalnego i pomimo licznych prób nie udało się go już wyeliminować. Nazwę gatunkową nadano na cześć włoskiego antropologa i etnografa – Paolo Mantegazziego, żyjącego na przełomie XIX i XX wieku.
Występowanie
Siedlisko: nadrzeczne żwirowiska, łąki, rowy, w pobliżu zabudowań
Występowanie: Kaukaz, w Polsce zawleczony
Okres kwitnienia
- czerwiec
- lipiec
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
