Nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa salvus znaczącego zdrowie. W starożytności przypisywano jej nie tylko zdrowotne, ale i magiczne właściwości. Egipcjanie dodawali ją do pokarmów, by zwiększyć liczebność populacji po epidemiach. Zbiorom szałwii i przygotowywaniu potraw z jej dodatkiem w Rzymie towarzyszyły określone zwyczaje, kucharza ubierano w białą tunikę i obmywano mu nogi.. Grecy i Rzymianie stosowali ją jako lekarstwo na ukąszenia węża, problemy ze wzrokiem, utratę pamięci. W średniowieczu stosowano ją jako lek na przeziębienia, gorączkę, padaczkę, choroby wątroby i zaparcia. Szałwii muszkatołowej używano jako afrodyzjaku, a także do fałszowania wina reńskiego. Arabscy uczeni twierdzili, iż spożywanie szałwii przedłuża życie. W Polsce jest uprawiana od kilkuset lat. Znane jest przysłowie „śmierć tego nie ubodzie, u kogo szałwia w ogrodzie”. W Persji i dawnych Chinach mawiano „Człowiek, który ma w ogrodzie swym szałwię, nigdy się nie starzeje”. W siedemnastym wieku szałwia miała wielkie znaczenie w handlu wymiennym – za jedną skrzynię szałwii otrzymywano trzy skrzynie zielonej herbaty. Jej aromatyczne liście wkładano także między kartki modlitewników, aby ich zapach orzeźwiał i nie pozwalał zasnąć w trakcie długich nabożeństw.
Występowanie
Siedlisko: lasy, zarośla, ziołorośla, po regiel dolny
Występowanie: góry środkowej i południowej Europy, Azja po Himalaje
Okres kwitnienia
- lipiec
- sierpień
- wrzesień
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
