Modrzew to jedyne krajowe drzewo iglaste zrzucające na zimę igły. Dawniej wierzono, że przebywają w nim zaklęte dusze zmarłych ludzi i straszą żywych jękami. Uchodziło też za symbol młodości, urody i odnowy życia. Niezwykle trwałe drewno było używane do budowy dworków (Łopuszna), kościołów (Nowy Targ, Dębno), a nawet zamków (Czorsztyn zbudowany w XIV w. miał podwaliny i zręby właśnie z modrzewia), stosowano je także w szkutnictwie na burty statków. Modrzewiem nie gardzili też artyści – Rafael Santi z Urbino malował swoje obrazy na modrzewiowych deskach, a modrzewiową żywicę (tzw. wenecką) używano do wyrobu bardzo dobrych i trwałych farb, którymi malowali m.in. Rembrandt i Rubens. Od tłustawego połysku żywicy pochodzi też łacińska nazwa modrzewia (łac. larix decidua; łac. lardum = słonina, sadło). Drzewo dożywa 500 lat.
Występowanie
Siedlisko: lasy (głównie sadzony, jako naturalny – w Tatrach w reglu górnym)
Występowanie: pierwotnie w Alpach Centralnych, wschodnich Sudetach, Tatrach, obecnie poprzez uprawy szeroko rozpowszechniony
Okres kwitnienia
- marzec
- kwiecień
Roślina obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
