Jedyna dziko rosnąca polska śliwa. Jej kwiaty zawierają substancje o działaniu moczopędnym, napotnym i przeczyszczającym. Stosowano je w zaparciach, zaburzeniach żołądkowych, zapaleniu górnych dróg oddechowych i kamicy nerkowej. Z kory otrzymywano czerwoną farbę, a owinięte nią sery nie ulegały psuciu. Z cierpkich owoców produkowano nalewki. Pestki tarniny zawierają cyjanogenną substancję prunazynę, która pod wpływem enzymów trawiennych uwalnia kwas pruski – jedną z najsilniejszych toksyn. Ma ona bardzo silne powinowactwo do hemoglobiny, tworząc cyjanohemoglobinę niezdolną do oddawania tlenu tkankom. Niektóre zwierzęta roślinożerne posiadające enzym rodanazę są na prunazynę (i inne związki cyjanogenne) odporne. Łacińską nazwę gatunkową (łac. prunus spinosa) otrzymała od licznych cierni (łac. spina = kolec, cierń), na które widuje się czasem nadziane owady lub nawet myszy – posiłek srokosza, który tu chętnie zakłada gniazda.
Występowanie
Roślina lecznicza
Siedlisko: zarośla, skraje lasów, miedze
Okres kwitnienia
- kwiecień
- maj
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
