Pliniusz nazywał skrzypy końskim ogonem – „cauda equi„, który rzeczywiście mogą przypominać. Obecna łacińska nazwa rodzajowa (łac. equisetum sylvaticum) wiąże się z inną częścią owłosienia konia – sierścią (łac. equus = koń, saeta = sierść). Ale najbardziej skrzyp przypomina miniaturową choinkę. Na wiosnę wytwarza jasnobrązowy (bezchlorofilowy) pęd zarodnikowy – strobil, z kłosem zarodnionośnym na szczycie, który po wysypaniu się zarodników zazielenia się i rozrasta. Łodygi skrzypu zawierają dużo krzemionki i używane były dawniej do czyszczenia cynowych naczyń (nawiązuje do tego niemiecka nazwa rośliny – ziele cynowe).
Występowanie
Siedlisko: lasy, zarośla i ich skraje, śródleśne łąki, zręby
Okres kwitnienia
- kwiecień
- maj
Roślina NIE obowiązująca na egzaminie wewnętrznym
